[รีวิว-เรื่องย่อ] อสูรนรกกลายพันธุ์

The Host เป็นหนังมอนสเตอร์ที่แฝงสันทนาการการเมืองแบบเฉียบขาด เรื่องจริงจากมลพิษแม่น้ำฮันที่กลายเป็นภัยพิบัติ
การแสดงของซงกังโฮในบทพ่อโง่เขลาแต่รักลูกสุดหัวใจ กลายเป็นจุดขายหลักที่ทำให้เรื่องน่าประทับใจ
หนังเจาะลึกปัญหาการแทรกแซงจากต่างชาติ โดยเฉพาะสหรัฐฯ ที่ทำให้ชาวเกาหลีต้องรับผิดชอบผลพวงเอง
ด้วยงบจำกัดแต่เอฟเฟกต์ดีเยี่ยม บงจุนโฮพิสูจน์ว่าหนังเกาหลีทำใหญ่ได้โดยไม่เสียเอกลักษณ์

เคยลองนึกภาพไหมว่าไอ้ตัวประหลาดยักษ์โผล่มาจากแม่น้ำกลางกรุงโซล แล้วลากคนไปกินแบบไม่ยั้งมือ? แต่ถ้ามันไม่ใช่แค่มอนสเตอร์หนัง แต่แฝงด้วยการเสียดสีสังคมและการเมืองแบบเนียนๆ ล่ะ? The Host (2006) ของผู้กำกับ บงจุนโฮ (Bong Joon-ho) คือหนังที่ครั้งแรกดูอาจงงๆ แต่ย้อนกลับมาดูใหม่จะติดใจหนักมาก มันไม่ใช่แค่หนังมอนสเตอร์ธรรมดา แต่เป็นการเสียดสีการเมืองที่เฉียบคม โดยเฉพาะปัญหาการแทรกแซงจากสหรัฐฯ ที่ทำให้ชาวเกาหลีต้องเดือดร้อนเอาเอง เรื่องราวเริ่มจากเภสัชกรอเมริกันสั่งเทฟอร์มัลดีไฮด์กองโตลงแม่น้ำฮัน จนหลายปีต่อมา ตัวประหลาดกลายพันธุ์โผล่มาทำลายชีวิตคนนับร้อย

ครอบครัวปาร์คที่ดูเหมือนคนธรรมดาๆ ต้องเผชิญชะตากรรมสุดสะเทือนใจ เมื่อลูกสาววัยรุ่นอย่างฮยอนซอ (โกอาเซ็ง) ถูกอสูรลากตัวหายไป รัฐบาลยังเอาไปกักตัวตรวจไวรัสอีก ไกังดู (ซงกังโฮ) พ่อโง่ๆ ที่หลับคาเวรรับโทรศัพท์จากลูกสาวได้ ก็เลยพาครอบครัวหนีออกไปตามหาเธอเอง ท่ามกลางระบบที่เอาเปรียบประชาชน หนังเรื่องนี้เหมือนกระจกสะท้อนสังคมเกาหลีที่เต็มไปด้วยความเหลื่อมล้ำและอิทธิพลต่างชาติ โดยไม่ต้องพูดตรงๆ แต่ใช้ตัวละครและสถานการณ์พาให้คนดูคิดตามแบบไม่รู้ตัว

บทความนี้จะพาเจาะลึกทุกมุมของ The Host ตั้งแต่พล็อตที่ชวนลุ้น การแสดงที่ขโมยใจ ไปจนถึงข้อความแฝงที่ยังคงโดนใจแม้เวลาผ่านไปเกือบ 20 ปี มาดูกันว่าทำไมหนังเรื่องนี้ถึงกลายเป็นตำนานของวงการหนังเกาหลี และยังคงน่าดูสำหรับวัยรุ่นที่ชอบเรื่องแนวเสียดสีแบบเน็ตไอดอล

รีวิวและเรื่องย่อ The Host (อสูรนรกกลายพันธุ์)

The Host เปิดเรื่องด้วยฉากที่ชวนขนลุก เมื่อเภสัชกรอเมริกันสั่งเทสารเคมีพิษลงแม่น้ำฮันแบบไม่แคร์ผลกระทบ จากนั้นก้าวกระโดดมาหลายปี วันธรรมดาวันหนึ่งที่ริมแม่น้ำ ตัวประหลาดยักษ์ที่กลายพันธุ์จากมลพิษโผล่มาจู่โจมคนกินข้าวกลางวันแบบไม่ทันตั้งตัว ฮยอนซอ เด็กสาววัย 13 (รับบทโดยโกอาเซ็ง) ถูกมันลากตัวหายไปในพริบตา ครอบครัวปาร์คที่เคยอยู่กันแบบงงๆ ต้องรวมพลังกันทันที ไกังดู พ่อที่ดูงุ่มง่ามแต่รักลูกสุดๆ (ซงกังโฮ) ได้ยินเสียงลูกสาวทางโทรศัพท์ ก็เลยชวนพี่น้องและพ่อหนีออกจากค่ายกักตัวของรัฐบาล เพื่อตามหาเธอให้เจอ

ครอบครัวนี้ไม่ใช่พวกฮีโร่แบบซูเปอร์ แต่เป็นคนธรรมดาที่มีปัญหาชีวิตประจำวัน นัมจู (แบซูจิน) แชมป์ยิงธนูแต่ชอบช้าๆ ไปหมด นัมอิล (ปักแฮอิล) พี่ชายติดเหล้าที่เคยลุกฮือประท้วงสมัยเรียนมหา’ลัย และพ่อเฮบง (บยอนฮีบง) หัวหน้าครอบครัวที่เชื่อว่ารัฐบาลจะช่วย แต่สุดท้ายพวกเขาต้องลุกขึ้นสู้เองกับระบบที่เอาเปรียบ หนังใช้ฉากไล่ล่าที่ตื่นเต้นผสมฮาๆ แบบมืดหม่น ทำให้คนดูทั้งลุ้นทั้งขำ โดยเฉพาะตอนที่ไกังดูพยายามต่อสู้กับอสูรแต่กลายเป็นตัวตลกเสียเอง แต่ลึกๆ แล้ว มันสะท้อนภาพครอบครัวเกาหลีที่รักกันจริงๆ แม้จะมีปัญหาเพียบ

เรื่องราวดำเนินไปด้วยความตึงเครียด เมื่อรัฐบาลประกาศว่าฮยอนซอตายแล้ว แต่ไกังดูไม่ยอมเชื่อ และพาครอบครัวบุกตามรอยไปยังรังของอสูรใต้สะพานเก่าๆ ระหว่างทาง พวกเขาต้องเจอทั้งตำรวจ ทหาร และนักข่าวที่ไล่ล่า หนังไม่ใช่แค่ไล่จับมอนสเตอร์ แต่เจาะลึกถึงการถูกกีดกันจากสังคม โดยเฉพาะฉากที่ครอบครัวถูกมองเป็นพวกบ้าและอันตราย เพียงเพราะไม่เชื่อคำโกหกของทางการ มันเหมือนเตือนใจว่าคนธรรมดาสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ถ้าสามัคคีกันจริง

การแสดงของ ซงกังโฮ ในบทไกังดูคือไฮไลต์ที่ทำให้ The Host กลายเป็นหนังครอบครัวสุดซึ้ง พ่อคนนี้ดูโง่เขลา หลับคาเวรทำงาน แต่พอเรื่องลูกสาว กลับกลายเป็นคนกล้าหาญที่ยอมทำทุกอย่าง ซงกังโฮถ่ายทอดความเป็นมนุษย์ได้แบบสมจริง เหมือนพ่อๆ ในชีวิตจริงที่ไม่เพอร์เฟกต์แต่รักลูกสุดหัวใจ ฉากที่เขาร้องไห้โทรหาลูกสาว หรือตอนต่อสู้กับอสูรแบบงุ่มง่าม ชวนให้คนดูทั้งขำทั้งน้ำตาซึม โดยเฉพาะวัยรุ่นที่เคยทะเลาะกับพ่อแม่ จะเข้าใจความรู้สึกนี้ดีแน่ๆ

ส่วน โกอาเซ็ง ในบทฮยอนซอคือหัวใจของเรื่อง เธอติดอยู่ในรังอสูรคนเดียว ต้องสู้เอาชีวิตรอดท่ามกลางความมืดและความกลัว แต่โกอาเซ็งแสดงได้น่าประทับใจมาก แม้จะเด็กแต่ถ่ายทอดความเข้มแข็งและความหวังได้แบบผู้ใหญ่ ฉากที่เธอช่วยเด็กอื่นๆ ในรัง ทำให้คนดูลุ้นหนักว่าครอบครัวจะช่วยเธอทันไหม มันเหมือนหนังสยองส่วนตัวของเธอที่แยกจากพล็อตหลัก แต่เชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกันได้เนียนสุดๆ

นักแสดงสมทบอย่าง แบซูจิน และ ปักแฮอิล ก็ไม่แพ้กัน แบซูจินเป็นนัมจูที่ดูช้าๆ แต่ฉากยิงธนูต่อสู้ทำให้เห็นความเก่งกาจ ส่วนปักแฮอิลถ่ายทอดความเป็นนักกิจกรรมที่เคยต่อต้านรัฐ แต่ตอนนี้กลายเป็นคนเมาๆ ที่ต้องกลับมาสู้ใหม่ พวกเขาทำให้ครอบครัวนี้มีมิติ ไม่ใช่แค่ตัวประกอบ แต่เป็นตัวแทนของคนเกาหลีที่พยายามยืนหยัดท่ามกลางแรงกดดัน

The Host ไม่ใช่แค่หนังมอนสเตอร์ แต่เป็นการเสียดสีการเมืองที่เฉียบคม โดยเฉพาะอิทธิพลของสหรัฐฯ ในเกาหลีใต้ หนังแสดงให้เห็นว่ารัฐบาลเกาหลีถูกต่างชาติครอบงำ จนประชาชนกลายเป็นหนูทดลอง ฉากที่หมออเมริกันไล่ถามไกังดูว่าทำไมไม่บอกที่อยู่ลูกสาว แต่จริงๆ แล้วไม่มีใครฟังพวกเขา มันสะท้อนปัญหาจริงๆ จากเหตุการณ์มลพิษแม่น้ำฮันในปี 2000 ที่หนังดึงมาปรับใช้ ตัวอสูรที่เกิดจากสารเคมีอเมริกัน ก็เหมือนสัญลักษณ์ของภัยพิบัติที่ต่างชาติก่อแต่ชาวเกาหลีต้องแก้เอง

บงจุนโฮไม่ได้วาดภาพอเมริกันเป็นตัวร้ายการ์ตูน แต่ใช้เหตุการณ์จริงแบบสงบๆ เพื่อเสียดสี เช่นในหนัง Godzilla เวอร์ชันญี่ปุ่นที่คล้ายกัน หนังชี้ว่าถ้าไม่มีคำสั่งเทสารเคมี อสูรก็ไม่เกิด และ ‘Agent Yellow’ อาวุธชีวภาพที่รัฐบาลใช้ ก็เป็นข้ออ้างเพื่อปกปิดความผิด มันทำให้คนดูตั้งคำถามว่าระบบที่ควรปกป้องเรากลับกลายเป็นศัตรูได้ยังไง โดยเฉพาะในยุคที่ข่าวการเมืองวุ่นวายแบบนี้ วัยรุ่นชาวเน็ตคงเห็นด้วยว่ามันโดนใจสุดๆ

นอกจากนั้น หนังยังเจาะลึกปัญหาสังคมเกาหลี เช่นครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบแต่รักกันจริง และการต่อสู้ของคนชั้นล่างกับระบบที่เอาเปรียบ พ่อเฮบงเชื่อหมอตอนแรก แต่สุดท้ายต้องนำครอบครัวสู้เอง มันเหมือนอุปมาว่าคนธรรมดาก็เปลี่ยนแปลงได้ ถ้าลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง ธีมนี้ยังคงมีความเกี่ยวข้อง ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนาน

ด้วยงบประมาณจำกัด The Host ยังทำเอฟเฟกต์ได้น่าทึ่ง โดยเฉพาะฉากอสูรโผล่กลางวันแสกๆ ที่ดูสมจริงและน่ากลัว บงจุนโฮใช้ความเร็วและการเคลื่อนไหวของตัวประหลาดเพื่อลดการพึ่งพาพิเศษ ทำให้ไม่ต้องลงรายละเอียดเยอะแต่ยังคงความน่ากลัวไว้ได้ ฉากไล่ล่าที่ตลาดหรือใต้สะพาน ผสมความโกลาหลของฝูงชนได้แบบลุ้นสุดๆ แม้บางฉากไฟตอนจบจะดูหยาบๆ แต่โดยรวมแล้ว มันพิสูจน์ว่าหนังเกาหลีทำใหญ่ได้โดยไม่ต้องใช้งบโหด

ผู้กำกับภาพและทีมเอฟเฟกต์ทำให้อสูรดูไม่ใช่แค่สัตว์ประหลาด แต่เป็นผลจากมลพิษที่มนุษย์ก่อ ฉากที่มันลากคนลงน้ำหรือกินเหยื่อแบบดิบๆ ชวนขนลุกแต่ไม่เลือดสาดเกินไป เหมาะสำหรับคนดูที่ชอบหนังแนวนี้แต่ไม่อยากเห็นความรุนแรงหนักๆ ดนตรีประกอบก็ช่วยสร้างบรรยากาศตึงเครียด โดยไม่ต้องพึ่งเสียงกรี๊ดดังๆ แต่ใช้เสียงธรรมชาติผสมเข้าไปแบบเนียน

โดยรวมแล้ว เทคนิคเหล่านี้ทำให้ The Host ดูทันสมัยแม้เกือบ 20 ปี หนังแสดงให้เห็นว่าบงจุนโฮเก่งเรื่องเล่าเรื่องด้วยงบน้อย แต่ได้ผลลัพธ์ระดับโลก ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้วงการหนังเอเชีย

The Host (2006) คือหนังที่ผสมผสานความสนุก ลุ้นระทึก และข้อคิดลึกซึ้งได้อย่างลงตัว มันไม่ใช่แค่มอนสเตอร์หนัง แต่เป็นกระจกสะท้อนสังคมที่ยังคงโดนใจ โดยเฉพาะการเสียดสีอิทธิพลต่างชาติและพลังของครอบครัวที่สามัคคีกัน หลังจากดูจบ คงทำให้คิดถึงปัญหาสิ่งแวดล้อมและการเมืองในไทยที่คล้ายๆ กัน ลองหามาดูซะ ถ้ายังไม่เคย ยิ่งถ้าชอบหนังบงจุนโฮเรื่องอื่นๆ อย่าง Parasite เรื่องนี้คือจุดเริ่มต้นที่พลาดไม่ได้

ใครดูแล้วรู้สึกยังไง ลองมาแชร์ในคอมเมนต์ว่าอสูรตัวนี้สื่อถึงอะไรในมุมมองของแต่ละคน หรือถ้าอยากเห็นรีวิวหนังเกาหลีแนวนี้เพิ่ม แชร์โพสต์นี้ให้เพื่อนๆ ชาวเน็ตที่ชอบดูหนังกันเถอะ รับรองว่าต้องคุยกันยาวแน่ๆ!

ชื่อเรื่องในภาษาไทย: อสูรนรกกลายพันธุ์
ประเภท: มอนสเตอร์, ดราม่า, สะท้อนสังคม
วันที่ออกฉาย: 27 กรกฎาคม 2549
นักแสดงนำ: ซงกังโฮ (Song Kang-ho), โกอาเซ็ง (Go Ah-sung), แบซูจิน (Bae Doo-na), ปักแฮอิล (Park Hae-il), บยอนฮีบง (Byun Hee-bong)
ผู้กำกับ: บงจุนโฮ (Bong Joon-ho)
ความยาว: 1 ชั่วโมง 59 นาที
เรตติ้ง IMDb: 7.1/10