[รีวิว-เรื่องย่อ] นักล่าจอมอสูร | The Witcher ซีซั่น 4 (2025)

• The Witcher ซีซั่น 4 ปล่อยทั้งซีซั่นในคราวเดียว ช่วยให้เรื่องไหลลื่นและสร้างโมเมนตัมได้ดี โดยเน้นสงครามใหญ่และการเปลี่ยนแปลงตัวละคร
• ลีแอ็ม เฮมสเวิร์ธรับบทแกรอลแทนเฮนรี คาวิลล์ ได้น่าประทับใจด้วยสไตล์ที่อบอุ่นและฮาแห้งๆ มากขึ้น
• เรื่องราวเจาะลึกการเติบโตของสิริในฐานะฟัลก้า และเยนเนเฟอร์ที่กลับสู่รากเหง้าเวทมนตร์ พร้อมธีมครอบครัวที่แตกสลาย
• ซีซั่นนี้ผสมผสานดราม่าสงครามกับแอ็คชั่นล่าอสูรได้ลงตัว แม้จะมีจุดสะดุดเรื่องจังหวะบ้าง แต่ยังคงสนุกและน่าติดตาม

เคยลองนึกภาพไหมว่าถ้าต้องลุยผ่านโลกที่เต็มไปด้วยสงคราม สัตว์ประหลาด และเวทมนตร์ที่มืดมน โดยมีนักล่าอสูรสุดเท่เป็นตัวนำ จะรู้สึกยังไง? เดอะ วิทเชอร์ ซีซั่น 4 กลับมาพร้อมความเข้มข้นที่อัปเกรดจากเดิม พาไปเจาะลึกชีวิตของแกรอล เยนเนเฟอร์ และสิริ ในทวีปที่กำลังลุกเป็นไฟจากความขัดแย้งใหญ่หลวง ซีซั่นนี้ไม่ใช่แค่ต่อเรื่องเก่า แต่ปรับเปลี่ยนสไตล์ให้สดใหม่ โดยเฉพาะการสลับตัวแสดงนำที่กลายเป็นประเด็นฮอตฮิต

หลังจากตอนจบสุดสะเทือนใจของซีซั่น 3 สิริถูกโยนลงทะเลทรายร้าง ต้องเข้าร่วมกลุ่มโจรชื่อเรทส์ และค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง เรื่องราวไหลไปสู่การกลายเป็นฟัลก้า สัญลักษณ์แห่งการกบฏในตำนาน ซึ่งทำให้เธอมีบทบาทที่สมจริงและน่าติดตาม ส่วนเยนเนเฟอร์หวนคืนสู่วงการแม่มดด้วยมุมมองใหม่ๆ ที่น่าพึงพอใจกว่าเดิม ซีรีส์ชิ้นนี้จะพาไปดูว่าทั้งสามตัวเอกเผชิญความท้าทายอย่างไร ท่ามกลางโลกที่มนุษย์น่ากลัวยิ่งกว่าอสูรเสียอีก

บทความนี้จะพาไปเจาะลึกทุกมุมของ The Witcher ซีซั่น 4 ตั้งแต่การแสดงที่พลิกโฉม การเล่าเรื่องที่กระชับขึ้น ไปจนถึงธีมครอบครัวที่ซึ้งใจ มาดูกันว่าเจ้าทวีปคอนติเนนต์จะพาเราไปผจญภัยแบบไหนในปี 2025 นี้

รีวิวและเรื่องย่อ The Witcher (นักล่าจอมอสูร) ซีซั่น 4

The Witcher ซีซั่น 4 เปิดตัวด้วยการปล่อยทั้งหมดในคราวเดียวบน Netflix ซึ่งเป็นไอเดียเจ๋งที่ช่วยให้เรื่องไหลลื่น ไม่ต้องค้างคาแบบครึ่งซีซั่นแบบเก่า โลกในทวีปคอนติเนนต์ยังคงกว้างใหญ่และน่าตื่นตา สนามรบโคลนตม อาณาจักรที่พังพินาศ ห้องขังมืดครึ้ม สัตว์ประหลาดในเงามืด และสงครามขนาดยักษ์ที่ผสมเวทมนตร์มืดมน ทุกอย่างดูยิ่งใหญ่สมจริง เหมือนหลุดเข้าไปในนิยายแฟนตาซีตัวจริง การถ่ายภาพและฉากเซ็ตยังคงระดับท็อป คลุมไปด้วยฝุ่นโคลน ความหรูหราแบบเก่าแก่ และความน่ากลัวที่สัมผัสได้ชัดเจน ฉากที่แกรอลลุยผ่านซากสงคราม หรือเวทมนตร์ของเยนเนเฟอร์ที่สั่นไหวในความมืด ล้วนแต่โดนใจและสวยงามสุดๆ

ตัวละครหลักอย่างสิริที่รับบทโดย เฟรยา อัลแลน (Freya Allan) ได้รับการพัฒนาที่น่าประหลาดใจมาก หลังจากจุดจบสุดช็อกของซีซั่นก่อน เธอถูกทิ้งไว้ในทะเลทรายกว้างใหญ่ ต้องเข้ากลุ่มโจรเรทส์ และต่อสู้กับพลังในตัวเอง การเดินทางสู่การเป็นฟัลก้า สัญลักษณ์กบฏในตำนาน ทำให้เธอมีอิสระและความยุ่งเหยิงที่สมเหตุสมผล ไม่ใช่การบังคับให้ดูเท่แบบฝืนๆ มันเหมือนการเติบโตของวัยรุ่นที่กำลังหาทางของตัวเอง ท่ามกลางความโกลาหลของโลกภายนอก ซึ่งทำให้คนดูรู้สึกเชื่อมโยงและเอาใจช่วยได้ง่าย

เยนเนเฟอร์ที่รับบทโดย แอนยา ชาโลทรา (Anya Chalotra) ก็กลับมาด้วยเสน่ห์ที่สดชื่นกว่าเดิม เธอหวนคืนสู่รากเหง้าในฐานะแม่มด โดยมีเส้นเรื่องที่เน้นการยอมรับชุมชน พี่น้องนักเวท และการทบทวนอดีต ซึ่งน่าพอใจกว่าพาร์ทก่อนๆ มาก ครั้งแรกในรอบนานที่เยนเนเฟอร์ดูไม่ใช่แค่ตัวแทนของพลังอำนาจ แต่เป็นคนจริงๆ ที่ต้องเผชิญกับตำนานของตัวเอง เหมือนนักรบที่เคยยิ่งใหญ่กำลังเรียนรู้ที่จะอ่อนโยนลงบ้าง เพื่อให้ชีวิตสมดุลยิ่งขึ้น

การเล่าเรื่องในซีซั่นนี้กระชับและเข้มข้นกว่าเดิม ลดเส้นทางอ้อมลง แล้วเน้นการปะทะกันของตัวละครและพล็อตหลัก ทวีปที่แตกสลายจากสงครามทำให้ทุกอย่างเร่งด่วน อาณาจักรล้มสลาย สัตว์ประหลาดกลายเป็นเรื่องรองลงมาเมื่อเทียบกับความทะเยอทะยานของมนุษย์ แกรอลล่าอสูรท่ามกลางความวุ่นวาย เยนเนเฟอร์ค้นพบจุดมุ่งหมายใหม่ สิริปูทางของตัวเองให้ลุกโชน เส้นเรื่องทั้งสามมาบรรจบกันอย่างลงตัว การเขียนบทสมดุลระหว่างดราม่าส่วนตัวกับการเมืองได้ดีขึ้น มีตัวละครใหม่ที่ท้าทายอุดมการณ์ของทั้งสามคน ทำให้เรื่องคึกคักและสนุกสนานท่ามกลางโศกนาฏกรรม ซีรีส์เหมือนตื่นขึ้นมาจำได้ว่ามันควรจะมันส์และเพลิดเพลินด้วย ไม่ใช่แค่เศร้าอย่างเดียว

แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเพอร์เฟกต์ไปหมด ทุกฉากเจ๋งๆ ก็มีจุดสะดุดบ้าง บางตอนรู้สึกยืดเยื้อด้วยปริศนาที่ปลอมตัวเป็นเนื้อหาเสริม และมีฉากที่อยากให้คนดูซึ้ง แต่บทพูดกลับอธิบายยืดยาวเกิน จนเสียอารมณ์ สำหรับซีรีส์ที่ทะเยอทะยานขนาดนี้ อยากให้ลดโมเมนต์ “เอ๊ะ ทำไมต้องมาที่นี่อีก” ลงบ้าง จังหวะเรื่องบางทีกระตุกแรงระหว่างแอ็คชั่นสุดระทึกและช่วงสงบเงียบ ซึ่งดูเชิงกลมากกว่าธรรมชาติ เหมือนเพิ่งได้ดาบใหม่แต่ยังไม่ชินกับการฟาดฟันให้คล่อง

ลีแอ็ม เฮมสเวิร์ธ (Liam Hemsworth) เข้ามารับบทแกรอลแทน เฮนรี คาวิลล์ (Henry Cavill) ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงใหญ่ที่เสี่ยงมาก แต่ซีรีส์ไม่ได้แกล้งทำเป็นว่าคาวิลล์ไม่เคยมีตัวตน มันเคารพความต่อเนื่องและเกียรติยศของเวอร์ชั่นเก่า เฮมสเวิร์ธนำเสนอโทนที่ต่างออกไปเล็กน้อย ด้วยอารมณ์ขันแบบแห้งๆ ความเหนื่อยล้าที่เงียบงัน และความอบอุ่นรอบขอบๆ ซึ่งกล้าหาญและน่าชื่นชม แม้จะยังได้ยินเสียงแหบทุ้มของคาวิลล์ดังก้องในทุก “อืม” แต่เฮมสเวิร์ธค่อยๆ เติบโตเข้าสู่บทบาทตามเวลา ผู้สร้างรู้ความเสี่ยงดี และจัดการการเปลี่ยนผ่านได้ดี จนกลางซีซั่นแล้ว คนดูจะลืมเปรียบเทียบ แล้วแค่สนุกกับแกรอลเวอร์ชั่นใหม่ เหมือนนักล่าที่เคยดุดันกำลังปรับตัวให้เข้ากับโลกที่เปลี่ยนไป

การแสดงของเฮมสเวิร์ธดี แต่การสลับตัวยังเป็นจุดรบกวนเล็กๆ คาวิลล์สร้างแกรอลให้เป็นไอคอนิก ด้วยความขรึมขลัง มั่นคง เต็มไปด้วยความโกรธที่ควบคุมได้ การสูญเสียแบบนั้นเปลี่ยนโทนโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซีรีส์ยอมรับด้วยการเอนเอียงสู่การตีความที่เบาสมองขึ้น แต่หมายความว่าความหนักแน่นทางอารมณ์บางส่วนถูกลดทอน ฉากที่ควรจะโดนใจแรงๆ บางทีก็ไม่ค่อยถึง บรรยากาศเหมือนซีรีส์กำลังทดลองตัวตนใหม่ ไม่เลว แค่น่าเสียดายที่สูญเสียน้ำหนักบางส่วนไป

ตัวละครรองอย่างแจสเกียร์ (Jaskier) ที่รับบทโดย โจอี้ เบเทย์ (Joey Batey) ยังคงเป็นอาวุธลับของเรื่อง พยายามใส่ความฮาและเบาสมองเข้าไป แม้เพลงของเขาจะฟังดูเหมือนแต่งตอนวิกฤตวัยกลางคน แต่พอเขาปรากฏ เรื่องทั้งหมดก็มีชีวิตชีวาขึ้นทันที โทนโดยรวมของซีซั่นนี้หนักหน่วงกว่าตอนก่อนๆ มุกตลกน้อยลง พาเล็ตต์สีมืดมน และอารมณ์ใกล้เคียงดราม่าสงครามมากกว่าแอดเวนเจอร์แฟนตาซี ซึ่งเข้ากับการยกระดับของโลก แต่ก็คิดถึงความผสมผสานระหว่างความดิบเถื่อนและฮาที่ทำให้สองซีซั่นแรกโดดเด่น

การผลิตยังคงระดับสูง ตั้งแต่เซ็ตฉากไปจนถึงเอฟเฟกต์สัตว์ประหลาด แอ็คชั่นล่าอสูรคมกริบ และพอแกรอลชักดาบ กล้องก็รู้วิธีทำให้มันน่าตื่นเต้น ฉากทะเลทรายของสิริสวยตะลึง เวทมนตร์ของเยนเนเฟอร์มีพลังสัมผัสได้ และศึกใหญ่ตอนจบเป็นหนึ่งในฉากดีที่สุดของซีรีส์ แม้การเขียนบทจะโยกเยก แต่ภาพและอารมณ์ช่วยพยุงไว้ได้ดี

สิ่งที่โดดเด่นจริงๆ ใน เดอะ วิทเชอร์ ซีซั่น 4 คือเส้นทางอารมณ์ที่ต่อเนื่อง ท่ามกลางความโกลาหลและเลือดเนื้อ เรื่องวนกลับมาที่ครอบครัวแบบที่แตกสลายและสร้างขึ้นเอง ไม่ใช่แบบเกิดมา แกรอล เยนเนเฟอร์ และสิริต่างต่อสู้กับความหมายของการปกป้อง การปล่อยวาง และการเติบโตแยกทาง พอทั้งสามมาบรรจบกันอีกครั้ง มันรู้สึกจริงใจ ซีรีส์ไม่ต้องตะโกนเรื่องโชคชะตาอีกต่อไป แค่นำเสนอว่าตัวละครเหล่านี้กลายเป็นยังไง

แต่ก็มีข้อติงเรื่องเนื้อหาที่เยอะเกินไป นักเขียนอยากโยนสงคราม เวทมนตร์ สัตว์ประหลาด การทรยศ การกบฏ โชคชะตา ความรัก และครอบครัวที่ค้นพบ–ทั้งหมดในคราวเดียว ความทะเยอทะยานดี แต่บางเส้นเรื่องไม่ค่อยได้หายใจ ตัวร้ายบางตัวมาไวไปไว แนะนำแบบเท่ๆ แล้วจบแบบฉับพลัน มีศักยภาพให้ศัตรูที่ลึกซึ้ง แต่ซีรีส์รีบกลับไปหาตัวเอกหลัก เหมือนอ่านนิยายมหากาพย์แบบสปีด แล้วครอบคลุมทุกอย่างแต่เสียรสชาติไปบ้าง

โทนหนักแน่นนี้ทำให้ซีซั่นรู้สึกจริงจัง แต่ก็พลาดความสนุกแบบเก่าไปนิด อย่างไรก็ตาม มันเข้ากับการยกระดับของโลกที่กำลังลุกไหม้ แจสเกียร์พยายามใส่ความเบาสมอง แต่เพลงของเขายังคงเป็นจุดสว่างที่ทำให้เรื่องมีชีวิต การผลิตภาพและเสียงยังคงยอดเยี่ยม ช่วยเสริมให้ทุกฉากมีน้ำหนัก แม้จะมีสะดุดเรื่องจังหวะ แต่โดยรวมแล้ว ซีซั่นนี้คือการกลับมาที่มั่นใจและบอบช้ำนิดๆ กล้าหาญพอที่จะสร้างตัวนำใหม่ ทะเยอทะยานพอที่จะขยายขอบเขต และรู้ตัวว่าทำให้ทุกคนพอใจไม่ได้ทั้งหมด

เดอะ วิทเชอร์ ซีซั่น 4 คือการผจญภัยที่ยังคงน่าติดตามสำหรับแฟนตัวยง มันแสดงให้เห็นว่าทวีปคอนติเนนต์ยังคงยุ่งเหยิง เต็มไปด้วยเวทมนตร์ และคนที่ตัดสินใจโง่ๆ ซึ่งนั่นแหละที่ทำให้มันน่าดู ถ้าติดตามมาถึงตรงนี้ มีเนื้อหาเพียบพอให้ดูต่อเนื่องได้สบาย ธีมครอบครัวที่สร้างขึ้นเองและการเติบโตท่ามกลางสงครามคือจุดเด่นที่ทำให้เรื่องซึ้งใจ ลองดูแล้วมาคุยกันในคอมเมนต์ว่าชอบการเปลี่ยนแกรอลเวอร์ชั่นใหม่ไหม หรือสิริในบทฟัลก้าทำให้คิดยังไง แชร์รีวิวนี้ให้เพื่อนๆ ที่หลงรักแฟนตาซีด้วยนะ ใครยังไม่ดูรีบไปเปิด Netflix เลย รับรองติดงอมแงม!

• ชื่อเรื่องในภาษาไทย: เดอะ วิทเชอร์ นักล่าจอมอสูร
• ประเภท: แฟนตาซี, ดราม่า, แอ็คชั่น
• วันที่ออกฉาย: 20 มิถุนายน 2568
• นักแสดงนำ: ลีแอ็ม เฮมสเวิร์ธ (Liam Hemsworth), แอนยา ชาโลทรา (Anya Chalotra), เฟรยา อัลแลน (Freya Allan), โจอี้ เบเทย์ (Joey Batey)
• ความยาว: 8 ตอน
• เรตติ้ง IMDb: 7.2/10
• ช่องทางการดูในประเทศไทย: Netflix