นิทานอีสป : นกยูงกับนกกระเรียน (The Peacock & the Crane)

นกยูงกับนกกระเรียน

วันหนึ่ง นกยูงตัวหนึ่งเดินมาอวดหางอันแสนสวยของมันกับนกกระเรียน และพูดจาเยาะเย้ยนกกระเรียนว่า “หางของข้ามีสีสันสวยงามมากเลยนะ เห็นไหม เจ้านกกระเรียน แล้วดูหางของเจ้าสิ มีแต่สีขี้เถ้าไม่เห็นจะน่ามองเลยสักนิด” นกกระเรียนจึงตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจว่า “ก็จริงอยู่ แต่ข้าบินสูงบนท้องฟ้าได้นะ ในขณะที่เจ้าทำได้แค่เพียงเดินอวดหางที่เจ้าคิดว่ามันสวยงาม อยู่บนพื้นดินเท่านั้นเอง”

The Peacock & the Crane

A Peacock, puffed up with vanity, met a Crane one day, and to impress him spread his gorgeous tail in the Sun.

“Look,” he said. “What have you to compare with this? I am dressed in all the glory of the rainbow, while your feathers are gray as dust!”

The Crane spread his broad wings and flew up toward the sun.

“Follow me if you can,” he said. But the Peacock stood where he was among the birds of the barnyard, while the Crane soared in freedom far up into the blue sky.

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

อย่าตัดสินความดีงามของใครที่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น

The useful is of much more importance and value, than the ornamental.