ในป่าลึกแห่งหนึ่ง มีกวางหนุ่มตัวหนึ่งชื่อว่า ขราทิยะ อาศัยอยู่กับพ่อแม่ พ่อแม่ของขราทิยะเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกจึงสอนวิชามายาให้ เพื่อที่ลูกจะได้หนีจากอันตรายจากนายพราน แต่ขราทิยะกลับไม่สนใจ คิดว่าวิชามายานั้นไม่จำเป็น
ตายเพราะไม่เรียน
ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้า ประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี ทรงปรารภภิกษุผู้ว่ายากรูปหนึ่ง ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธกว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นเนื้อตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่า ใกล้เมืองพาราณสี มีเนื้อน้องสาวอยู่ตัวหนึ่ง วันหนึ่ง เนื้อน้องสาวได้พาลูกเนื้อมาหาพี่ชาย แล้วมอบให้พี่ชายสอนมายาของเนื้อให้ เนื้อผู้ลุงจึงบอกให้เนื้อผู้หลานมาหาในวันพรุ่งนี้เพื่อจะสอนมายาของเนื้อ แต่เนื้อผู้หลานไม่มาตามนัดตามเวลาที่พูดกันไว้
เวลาผ่านไปถึง 7 วัน เนื้อผู้หลาน ผู้ไม่มีประสบการณ์และยังไม่ทันได้เรียนรู้มายาของเนื้อ ท่องเที่ยวหากินไปจึงติดบ่วงนายพรานถูกฆ่าตาย แม่เนื้อผู้น้องสาวจึงร้องไห้ไปหาพี่ชายต่อว่าสอนหลานยังไง เขาจึงบอกว่า “เจ้าอย่าเสียใจต่อบุตร ผู้ไม่รับโอวาทสั่งสอนนั่นเลย บุตรของเจ้าไม่เรียนเอามายาของเนื้อเอง ไม่มีความประสงค์จะเรียนรู้และตั้งอยู่ในโอวาทเลย”
แล้วได้กล่าวเป็นคาถาว่า
“แม่ขราทิยา ฉันไม่สามารถจะสั่งสอนเนื้อตัวนั้น ผู้มีกีบเท้า 8 กีบ มีเขาคดตั้งแต่โคนจรดปลาย ผู้ล่วงเลยโอวาทเสียตั้ง 7 วันได้”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ผู้ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่และครูอาจารย์ มักพบกับความฉิบหาย
